Dit weekend werd bekend dat er in Oekraïne een draagmoederbedrijf is, die door de coronacrisis blijft zitten met honderden bestelde baby’s. Zij kunnen door de lockdown niet worden opgehaald door hun buitenlandse ouders. In het nieuwsbericht van RTL 4 zien we aangeslagen verpleegsters en horen de advocaat van het adoptiebedrijf spreken over het belang dat deze baby’s zo snel mogelijk bij hun buitenlandse ouders terecht komen. 

Het bizarre is dat door de opdracht te geven aan het draagmoederbedrijf en/of het adoptiebedrijf worden deze baby’s juist bij hun moeder, hun oorsprong en hun moederland vandaan gehaald en komen zij terecht in een gezin waarin één of geen van de ouders genetisch gezien hun ouder is. 

Maandag 18 mei is start de rechtszaak die uit Sri Lanka geadopteerde Dilani Butink, heeft aangespannen tegen de adoptieorganisatie / vergunningverlener Stichting  Kind en Toekomst en de Nederlandse Staat. Zij stelt beide partijen aansprakelijk voor haar frauduleuze adoptie. Dit omdat de Nederlandse staat én adoptieorganisaties en/of vergunningenhouders, al sinds eind jaren wisten van de frauduleuze praktijken en de kinderhandel vanuit de zendende landen. Toch zijn er na het ontdekken van deze mensenhandel duizenden kinderen via dit zelfde systeem legaal geadopteerd (en zonder instemming) gedwongen geëmigreerd vanuit hun moederland naar Nederland. En zijn we tot op de dag van vandaag nog steeds bezig om de kinderwens boven de wens van het kind te plaatsen.

Momenteel is de overheid bezig om de wet op draagmoederschap aan het aanpassen. Onder het mom en rondom de wildgroei van babyfarms, de draagmoeder en het kind de bescherming te bieden die draagmoederschap in het buitenland, zoals Oekraïne niet biedt. Best raar omdat de oorzaak van deze wet; kinderen creëren op een “niet natuurlijke” wijze bestaansrecht van dit kind aantast. Wie dit wetvoorstel leest ziet al snel dat ook hier de wens en de veiligheid van het kind niet voldoende beschermt wordt en/of in acht genomen is. De reden dat deze wet nodig is en interlandelijke adoptie of verwekking van kinderen door middel van een donor  of draagmoeders nog steeds bestaansrecht hebben is geen sprookje of een altruïstisch gedachtengoed.

Ik denk dan aan wat mijn adoptieouders vroeger zeiden, als men mij vroeg of ik hen ook dankbaar was voor mijn nieuwe leven. Namelijk dat ik niet dankbaar hoefde te zijn omdat en een zo graag een kind wouden hebben en zo egoïstisch waren, dat zij mij maar uit het buitenland lieten komen. 

De kinderwens is in de meeste gevallen namelijk niet een wens om een kind deel uit te laten maken van je leven maar de biologisch gedreven wens om je voort te planten of een kind eigen te maken. Als er echt alleen maar sprake zou zijn van een kinderwens, dan zouden de vergeten kinderen die, ook in Nederland, met duizenden in kindertehuizen wonen wel worden opgevangen door de kinderloze ouders met een kinderwens. 

Dat we in een wereld leven waar de wens van het hebben van een “eigen gemaakt” kind verheven is boven de wens en de gezondheid van het kind, zorgt voor de financieel gedreven markt werking die de adoptie- donor en draagmoederschap wereld domineert. Om deze kinderwens koste wat het kost te realiseren worden er manieren ingezet die niet zonder medische of juridische ingrepen kan worden gedaan. Afstandsmoeders worden geholpen in het afstaan van hun kind in plaats van door taboes te door  breken of de moeder te helpen zelf hun kind op te voeden, of de juridische familie banden in takt te laten, wat uiteindelijk het beste is voor het kind. De invloed van afstand (het juridische ouderschap te verheven boven het genetische bepaalde ouderschap) op een mensenleven wordt nog steeds gebagatelliseerd, ontkend en genegeerd, met alle gevolgen van dien.

Ondanks alle verhalen van volwassen geadopteerden en volwassenen donorkinderen over de invloed van afstand en een (deels) verborgen verleden of het lage slagingspercentages van samengestelde gezinnen blijft de kinderwens boven de wens van het kind staan.

Anno 2020 zijn we ons blijkbaar nog steeds niet bewust dat we door deze handelingen niet alleen wensouders verlichten van het ondragelijk lot van een kinderloos bestaan, maar hen ook ontslaan van hun verantwoordelijkheid om hun eigen lot te dragen. En zorgen er tegelijkertijd voor dat deze kinderen, hierdoor ongevraagd belasten met een ondraaglijk lot. Namelijk een leven met een verborgen en een gemaakte identiteit. Ik wil hier niet mee zeggen dat een kinderloos echtpaar geen recht heeft op een kind in hun leven maar juist dat er ook andere manier zijn om een kind deel uit te laten maken van hun leven zonder hierdoor een moeder en kind een ondragelijk lot te geven.

Geadopteerden weten vaak niet wie ze zijn, wanneer ze geboren zijn, wat hun leeftijd of geboorte naam is, uit welke familie systemen zij ontstaan zijn of wat hun ontstaansverhaal is. Zij worden grootgebracht met het idee dat zij tot een andere familie behoren dan waar zij genetisch uit zijn ontstaan. Door deze juridische onterving wordt de geadopteerden echter niet losgesneden van zijn oorspronkelijke familiesysteem (dat is namelijk onmogelijk) maar moeten zij in hun volwassen leven ontdekken dat de fundering waarop hun leven is gebouwd niet de juiste is. Donorkinderen gaan op zoek naar de vader komen er achter dat zij genetisch gezien tientallen (half) zussen en broers hebben of dat zij tweeling zijn maar van verschillende donorvaders komen. Beide keren is het een kwestie van de vraag naar een kind en het beschikbaar maken of zijn van een kind.

Veel geadopteerden komen op een bepaald moment in hun leven tot de ontdekking dat zij leven met een ondraaglijk lot, zij leven in een surrealistisch verhaal waar zij de essentie van hebben gemist maar de emoties daarvan wel ervaren in hun lichaam. Dit maakt ook dat je geadopteerden vaak hoort zeggen zij het gevoel hebben te moeten overleven in plaats van te kunnen overleven.

Ik hoop dat deze rechtszaak bijdraagt aan het bewust worden en stopzetten van kinderhandel op welke manier dan ook en dat we het lot en de verantwoordelijkheid laten, daar laten waar het oorspronkelijk hoort. In plaat het te verplaatsen naar het kind of de afstandsmoeder. Zoals een Koreaanse geadopteerde in de jaren tachtig ooit zei; “ga je liever dood van de honger, of dood van verdriet” een zin die ik tijdens groepsmeetings met geadopteerden nog regelmatig voor bij hoor komen.

Ik ben me bewust dat het niet kunnen krijgen van kinderen een ondraaglijk lot is en tegelijk merk en werk ik dagelijks met de effecten van de gevolgen van afstand en adoptie. En dit is voor velen ook ondragelijk, helaas kunnen wij geadopteerden en donorkinderen onze lot en de verantwoordelijkheden die wij hebben gekregen niet weg leggen en is dit een last die wij ongewild levenslang moet dragen.

Ik hoop ook dat de rechtszaak bijdraagt aan het verkrijgen van hulpverlening. Anno 2020 nemen overheden nog steeds geen volledige verantwoordelijkheid voor het wegkijken bij deze vormen van kinderhandel en de gevolgen daarvan. De hulp voor psychische gevolgen door kinderloosheid wordt (gelukkig) wel vergoed en tegelijkertijd valt de hulp bij psychische gevolgen door afstand, adoptie, donor of afstandsmoeders of draag moeder niet onder de vergoeding van de zorgverzekering.

Uiteindelijk blijft in mijn ogen de vraag over;  Durf je verantwoordelijkheid te nemen en het lot wat je gekregen te dragen? Door te leven zonder “eigen gemaakte” kinderen of belast je een ander mens met het lot om te leven zonder zijn of haar oorspronkelijke identiteit, familie en cultuur. 

Laten we alsjeblieft leren van de geschiedenis en kinderen niet in zetten als verlichting van het lot maar ons eigen lot dragen.